منم آن قماربازی که بباخت هرچه بودش و نماند هیچم الا هوس قمار دیگر

من خوش‌خیال را باش که پی نبرده بودم
که از ابتدا در عشق تو شکست‌خورده بودم

حسرت به‌دل که ای‌کاش دمی کویر لب را
به کرانه‌ سراب لب تو فشرده‌بودم

نه
نمی‌شود فراموش کنم تورا که روزی
محرم‌ به رازهای دل خود شمرده بودم

از داغ عشق تو سوختم آنچنان که باور
نکند کسی که پیش از تو یخی فسرده بودم

همه روزهای عمرم به‌خدا قسم تلف شد
بجز آن زمان که چندی به‌تو دل‌سپرده‌بودم

چه‌ بجاست آنکه جانم کنمت خطاب، جانم
که اگر که تو نبودی چه بسا که مرده بودم